Strategyturk Forumları

En son God Of War'ı bitirmiştim. Harbiden yılın oyunu olacak oyunmuş. Gerek vuruş hissi ve dövüşleri, gerek açık dünyası ve hikayesiyle beni benden aldı diyebilirim. Uzun zamandır bu tarz kaliteli bir oyun oynamamıştım. Zevkle uzun süre oynadığım Shadow of War vardı en son. God Of War ile kıyaslaması bile yapılamaz. Arada uçurumlar var. Witcher dışında oynadığım herhangi bir oyunun da GoW'la kıyaslanabileceğini sanmıyorum. Öyle epik bir oyundu.

Daha detaylı girmem gerekirse oyun başından itibaren hikayesi ve dövüşleriyle oldukça sürükleyiciydi. Bir sonraki aşamada ne olacağını hep merak ettim ve oraya ulaşmak istedim. Karakterin gelişimi de gerçekten yavaş ve sindire sindire gerçekleşti. Başlarda r1-r1-r1 şeklinde ilerken oyunu bitirdiğimde komboların ve tuşların arasında kayboluyordum. Düşman çeşitleri doyurucuydu fakat bosslar için aynı şeyi söyleyemeyeceğim. Bunu alttaki spoiler paragrafında ek olarak açıyorum.

Onun dışında eski oyunlardan aşina olduğumuz kaos kılıçları yerine leviathan baltasının gelmesi, oyundan zıplamanın çıkarılması ve omuz kamerasına geçilmesi oyuna ciddi bi ağırlık katmış. Bu ağırlığı karakterin hareketlerinde ve dövüşte rakipleri izlerken çok daha net anlıyorsunuz. Baltayı fırlatıp geri çağırmak da oyundaki birçok bulmacanın temelini oluşturan bir mekanik. Bulmaca demişken eski usül zorlayıcı bulmacalar görmeyeli epey olmuştu. Bu özlemimi de giderdi.

Bahsetmek istediğim bir diğer şey ise tek çekim kamera yöntemi kullanılmış olması. Tüm ara geçişler ve sinematik sahneler dahil kameraya hiç siyah ekran girmiyor. Tüm oyunu baştan sonra aynı kameradan izliyoruz ve bu hikayeyle bütünleşmemizde oldukça etkili olmuş. Yine bir diğer yenilik oğlumuz Atreus. Önceleri peşimizde bi veletle tüm oyun geçer mi derken şimdi geriye dönüp bakınca Atreus'suz oyunun çok sessiz ve monoton olacağını farkettim. Hem hikayedeki rolü hem açık dünyadaki sürekli konuşması, bilgiler vermesi, olaylara tepkisini göstermesi ve kayıkta Atreus'a anlattığımız hikayeler aksiyon dışındaki zamanı doldurmada iyi geldi. Bunların üzerinde baya çalışılmış diyebilirim.

Oyundaki crafting sistemi de çok orjinal. Her kaynağın nereden çıkacağı belli. Grind yapmanızı gerektiren bir şey yok. Turuncu veya Mor item düşürcem diye debelenmiyorsunuz. Her craft materyalinden oyunda belli miktarda mevcut, hatta direkt olarak ihtiyacınız olacak miktarda mevcut diyebilirim. Bu yüzden çekinmeden craftlayabildiğiniz/upgradeleyebildiğiniz herşeyi yapmanız gerekiyor. Seviye sistemi yine çok güzel tasarlanmış. XP puanlarınızla seviye atlamak yerine skill açıyorsunuz. Seviyeniz ise giydiğiniz zırhlar, silahlar ve rünlerin toplamıyla belirleniyor. Yine bu itemlerin özellikleri ve bonusları birbirinden farklı. Kendi oyun stilinize en uygun hangisiyse onu tercih edebiliyorsunuz. Bu konuda da oyuncuya özgürlük tanınmış.

Oynayıp bitirenler için NewGame+ oynamalarını da şiddetle öneririm. Çok epik zırh ve silah çeşitleri açılıyor.

En son frostpunk'u bitirdim. Çok keyifli oyunda fakat bir kere bitirdiniz mi oyunu bir daha oynayasınız pek gelmiyor. Ama bitirene kadar çok keyifli. Birde ben bu oyunun paradox benzeri olan demir adam modunu sevdim. Paradoxdan farkı zamanı durduramamak. Yavaşlatabiliyoruz ama durduramıyoruz.

Mass Effect Serisini tekrar bitirdim üçüncü veya dördüncü bitirişim seriyi ama hala gözümden kaçan detaylar olduğunu farkediyorum bu sebeple hiç sıkmıyor her defasında yeniden oynuyormuş hissi veriyor.

Tyranny bitirdim. Obsidian ve Paradox'un işin içinde olmasıyla büyük umutlarla başlamıştım. ‘Sometimes, evil wins.’ - bazen kötüler kazanır mottosuyla çıkmış bir oyun. Pillars of eternity ile aynı motoru kullanıyor hatta bazı itemler birebir kopyalanmış. Oyuna başlarken yaptığımız seçimlerden dolayı yeniden oynanabilirliği yüksek bir oyun sanmıştım ama yanılmışım. Obsidian stüdyolarından çıkan en vasat oyun olabilir bence. Newgame+ ve solo run seçenekleriyle belki geri dönebilirim.

Skyrim'in ana hikayesini tamamladım en son sanırım. Ana hikayesi vasattı. Ama lore hoşuma gittiği için tekrar tekrar başlamak sıkıcı olmadı. Zaten yan görevler, dungeonlar çok kaliteli olmasa da idare eder.

Ondan önce de CoD 2 senaryosunu bitirmişimdir heralde. Pek oyun bitirdiğim söylenemez zaten. CoD 2 güzeldi ama en zevklisi baştaki Vasili Koslov olarak oynadığımız Sovyet Senaryosuydu bence.

Bayonetta'yı bitirdim. Bazı bosslarla üç kez savaşmamız ve motor sürme gibi sıkıcı mekanikleri dışında çok eğlendiğim bir oyun oldu. Devil may cry gibi diğer hack and slash oyunları da merak etmemi sağladı.

Cibele'yi bitirdim.

19 yaşındaki bir kızın internette geçirdiği zamanı konu alan bir oyun.

Kızımız site açma hevesleri kuran,blog yazan,oyun oynayıp ödevlerini yapan asosyal biri.Bu nedenle erkeklerle ilişkisi yok.Arkadaşları ona bazı gençleri tanıştırıyorlar,hatta partilere davet ediyorlar ama onun gönlü valtaramie adındaki oyunda beraber oynadığı ichi'de.

Ergenliğinin sonlanmaya başlayıp yetişkinliğe ilk adım attığı bu dönemde bazı merak ettiği şeylerde yok değil.Öyleki kendi vücudu ile ilgili yorumları kafaya takarak ichi'ye erkekler ile alakalı sorular bile soruyor.

İchi ile geçirdiği oyun sohbetleri telefonla konusmaya kadar uzanıp olaylar gelişiyor.

Bu oyunun tam bir oyun olduğunu söyleyemiyorum.Zira oyunun mekanikleri gerçekten anlaşılamıyor.Altta ingilizce incelemeleri de okudum.Bir tanesinde oyunun mekanikleri hakkında bir şeyler yazılmış.

Cibele'nin masaüstünde dolaşırken anlatılan olaylar ile ilgili resimler ve chatlog'lar var.Oyunu oynadığımız kısım içinde yer alan valtaramie adındaki mini MMORPG'de bir yandan farm yapıyor bir yandan ichi ile konusuyoruz.Her tarihte oyunun içinde 3 kapı var ve oyun içindeki 3 emojiyi kullanabiliyoruz.İngilizce incelemede bu emojiler ile konusulan konuya tepki verdiğimiz söylenmiş.Ancak ben oyunda bununla ilgili bir şey görmediğime eminim.İlaveten valtaramie içindeyken rasgele emojilerde otomatik atılıyordu.Ben bir türlü anlamadım.

Öncelikle cibele diye bir kız dünyada yok.Bana inanın.2019 yılında böyle saf ve temiz bir gamer kız bulan varsa direk yüzüğü takıp 3 çocuk yapsın.
İchi ise klasik bir piç erkek.Spor yapıp oyun oynayan ama oyunda bile klanı olan lider ruhlu biri.

Karakterler böyle olunca ne desem boş.Belki daha farklı olabilirdi ama Allah aşkına biraz karakterleri tanıyınca hikayenin sonunu daha şimdiden öngörmediniz mi ? İchi gerçek yüzünü gösterdiği anda 'aha kötü şeyler olacak' diye düşündüm.Ve kendi oyun sonumda ne tahmin ettiysem o çıktı.


Oyun çok kısa ve tahmin edilebilir hikayesi var.Karakterler çok sığ ve gerçekçi değil.
Üzgünüm ama bir buçuk saatim boşa gitti.

8 yaşında ilk kez oynadığımda beni ağlatan oyun : Max Payne

Welcome to San Andreas, I'm CJ from Grove Street... Gözümde canlanır koskoca mazi

Bu gece itibariyle Hollow Knight'ı bitirdim. İki boyutlu Dark Souls sıfatını hak eden çok güzel bir yapım. Ben normalde bu tür yapımları hiç sevmem, hatta Dark Souls'dan nefret ederim ama oluşturulan dünya ve gizemli hikayesi beni kendine çekmeyi başarmıştı. Öyle ki zamanında Türkçe yamasını bile yapmıştım. Yamayı test etme vb. durumlar haricinde ilk kez keyfini sürerek bitirme şerefine nail oldum. Bir daha da bulaşmam herhalde, zira oynarken yeterince kanser oldum. Ancak, bu türü seven sevmeyen herkesin bir kez göz atmasını öneririm. On numara beş yıldız yapım olmuş. Devam oyunu olan Hollow Knight: Silksong'un çıkış tarihi ise henüz belirlenmedi ama çıktığı zaman kendimi zorlayıp onu da oynamak, biraz daha kanser olmak niyetindeyim.

Hollow Knigth'ı beğendiysen hikaye olarak Hollow Knight kadar olmasa da oynanış olarak çok daha iyi olduğunu düşündüğün Dead Cells'i de oynamanı öneririm.

(31-12-2019, 07:55)altnkurt : [ -> ]Hollow Knigth'ı beğendiysen hikaye olarak Hollow Knight kadar olmasa da oynanış olarak çok daha iyi olduğunu düşündüğün Dead Cells'i de oynamanı öneririm.

Daha önce çok öneren oldu ama uzaktan çok hoş dursa da malum nedenden ötürü hiç ilgilenmedim. Hollow Knight deneyimim de düşüncemi değiştirmedi. Yine de günün birinde bir şans verebilirim. Öneri için teşekkür ederim.

Dead Space 2


Hikayeyi umursamadığım için hangisinin oynayışı daha iyi diye araştırdıktan sonra direkt ikinci oyundan başladım.(İlk oyunun atmosferi daha iyiymiş)
Başlarda oyun karanlık ortamlarıyla beni etkilese de sonlara doğru aksiyonun dozunun fazla artarak oyunun korku öğesini yitirmesi sebebiyle, "ya sabır" diye diye kendisini bitirmiş bulunmaktayım.

Benim için ortalamanın çok az üzerinde bir oyun olsa da tavsiye etmiyorum.
Oyunda nefret ettiğim mekanik canavar leşlerinden ekipman düşürmek için sürekli onları tekmeyle parçalamak zorunda olmak.
Karanlık atmosfere sahip tps oyunu arayıp da bulamayan varsa deneyebilir.

Gerçekten bitirmek olarak en son Darkest Dungeon bitirdim. Fazlasıyla uzun süreçli ve acılı bir serüven oldu. Ki bu oyunu bitireli bir yıldan fazla olduğundan ne kadar oyun bitirmeyen biri olduğum da belli oluyor.

Bioshock 1 Remastered.

Abzu'yu bitirdim. Oyun piyasasının en huzur verici oyunu olabilir bu arada, odanın ışığını kapattım müziğin sesini iyi ayarladım oyunu bitirmek için acele etmedim elimden geldiğimce eğlenmeye çalıştım. Rekabetten uzak huzur verici bir oyun. Tavsiye ederim.

Spoiler

Spoiler

Spoiler

Wolfenstein Old Blood-the New Order, Wolfenstein II New Colossus

Genel itibariyle itici bulduğum bir seriydi fakat bu günlerde evde tıkılmışken canım çok fazla fps oyunu çekince bir şans verip oynamaya başladım.
Beni fazlasıyla tatmin etti müthiş bir aksiyonu var ve hikaye saçma olsa da ara sahnelerle hikaye anlatımı başarılı, müzikleri harika.
Ana karakteri de ayrı bir sevdim. Kısaca beklediğimden fazlasını verdi bu oyun serisi, beni aksiyona doyurdu.
Her ne kadar güzel de olsa muhtemelen başka bir wolfenstein oyunu daha oynamam hikayesini absürt bulduğumdan dolayı.

Seriyi tamamen oynayacak olan Old Blood>New Order>New Colossus sırasıyla oynarsa hikaye açısından sıkıntı yaşamamış olur.
Sadece denemek için birini oynayacak olana da Old Blood tavsiye ederim, oyunun ilerleyişi ve içeriği açısından serinin en iyisi.

Tomb raider 2013

En son Haziranda NFS:Heat'i bitirdim. Oyun oldukça kısa olsa da oynanış olarak fena değildi.