ABD-Britanya Güçleri Libya ve Mısır Sahillerine bir dizi çıkartma yaparak bölgeyi hızla zapt etti. Elinde bulunan 50 bin personelli II.Ordu'nun çoğunu çoktan  Süveyş Kanalının Doğusuna çeken Numan Paşa burada tutunmayı umuyordu. Muazzam zırhlı ve mekanik Müttefik Orduları, donanma ve hava kuvvetlerinin eşliğinde Mısır'da kısa süre de ciddi bir yığınağa kavuştu. 24 Ağustos'da Müttefiklerin kanal hücumu başladı. Numan Paşa sürekli eriyen ve takviye edilmeyen ilkel birlikler ile "yok olma" pahasına kanalı bir süre tutabildi. Nihayet ölümün Paşanın koluna girmesi uzun sürmedi. 27 Ağustos günü bir çok Müttefik gücü Sina'ya geçişi güvene almıştı. 


19 Ağustos'da İngiliz 3., Amerikan 1. ve 4. Orduları Edremit ve İzmir Körfezi çevresine çıktılar. Türklerin VI.Ordusu şiddetle karşılık verse de çoğu sahil zapt edildi. Türkler ellerinde ki Modern tüm mekanik unsurlarını Ege'ye yığsalar da Amerikan zırhlı tümenleri karşısında varlık gösteremediler. Türkler şerefllerini kurtaracak bir kaç muharebe haricinde iç kesimlere çekilmek zorunda kaldı. Müttefikleri genelde kendi bombaladıkları köprü ve yollar yavaşlattı. 

22 Ağustos'a gelindiğinde Kızıl Ordunun agresif hücumu başladı. Bu vakte kadar yapılmış en ağır yığınak ile Doğu Anadolu'nun intihara eş değer dağlarına var güçleri ile hücuma kalktılar. 1 hafta süren şiddetli harplerin ardından Ruslar Erzincan ve Munzur'u ele geçirerek Türk savunmasını kırdılar. Türkler bu noktadan sonra "kale şehir" direnişleri ile nokta savunmaya dönmek zorunda kaldı. Türk III.Ordusu İran kanadından yediği sürpriz saldırılar tamamen dağıldı. Güneyden gelen havadisler ise daha dramatikti. 

İran'ın sürpriz hücumu neticesinde yapılanma aşamasında ki VII.Ordu gafil avlandı. Eksik kadro ve teçhizatlı tümenler ve yerel aşiretlerden peydahlanmış olan VII.Ordu 'nun kumandanı Ziya Paşa, akla mantığa gelmeyecek hamleler ile İran-Hindu saldırılarını yavaşlatmayı denedi. Kuyular zehirlendi, Petrol kuyuları ateşe verildi, Dicle'ye akıtılan petrol günlerce yandı. Irak günlerce süren bir karanlığa gömüldü. Fakat Musul ve Bağdad dışında çoğu Irak kenti kolayca düşmanın eline geçti. 

Çanakkale ve İzmir'de kontrolü sağlayan Müttefik Güçleri, Yugoslavya'nın resmi harp ilanı ile 28 Ağustos'da Balkanlarda hücuma geçti. IV.Orduyu ana yurda bağlayan kordon hızla koptu ve Müttefik güçleri ilk günden Meriç'e dayandı. Türk I.Ordusunun Meriç Mevzileri şiddetli bombardımanlar yumuşatıldı ve ezildi. Anglo-Yugoslav güçleri 4 eylülde Doğu Trakya'ya hücum ederken, Amerikan Savaş Makinesi Selanik'i 3 Eylül'de tek gecelik çarpışmada ele geçirmişti. 

Giderek uzayan cepheler, imkansız ulaştırma ve tedarik ihtiyaçları, inanılmaz yetersiz insan gücü mevcut harp için katalizör görevi gördü. Çarpışmaların ilk 15 gününde Türk Ordusu 340 bin esir verdi ki bu rakam mevcut silahlı güçlerinin 3'te birinden fazladır. 

Giderek çözülen Türk Devleti büyük bloklar halinde çöker bir vaziyettedir. Çakmak Hükumeti asla pes etmese de uluslarının bir dayanma sınırı herkes gibi vardı. Orduları organizasyonunu kaybetmiş, halkı ise umut ve ruh sağlıklarını çoğunlukla yakınlarının taze mezarlarına gömmüştü. 

Kızıl Ordunun hücumları Sinop'a yapılan kombine paraşüt ve deniz harekatıyla hızlandı. Sivas 8 Eylül de , Malatya ise 11 Eylül de Kızıl Ordunun eline geçti. Müttefik güçleri Ankara yolunda Bursa ve Uşak'ta çatışmalar da hayli vakit kaybetti. Ankara için kumarı Sovyetler kazansa da asıl altın anahtar Anglo- Yugoslav güçlerinin eline geçmişti bile. 

Kudretli Konstantiniye en şiddetli çatışmalara sahne olsada, 14 Eylül'de tarihte bir kez daha Britanya güçlerinin işgaline geçti. Boğaz geçişi sancılı olsa da İzmit 18 Eylül, Sakarya 20 Eylül'de Anglo-Yugoslav hakimiyeti altındaydı. 

Birbirleri ile iletişimi her geçen gün kopan başsız ve kör Türk Ordu kıtaları kitleler halinde, yollarda konvoylar oluşturarak teslim oluyordu. Nihayet Sovyet Orduları Ankara'ya girdi. Birkaç gün süren şiddetli ve son ciddi Türk direnişi de 19 Eylül de son buldu. 

Ankara ve onun temsil ettiği Türk Bürokrasisi de resmen çökmüş oldu. Fevzi Paşa Parlamento binasında ki direnişte hayatını kaybetti. Amerikan Donanmasının Yassı Ada'ya demirlemesi ile İsmet İnönü'ye geçici bir kabine kurduruldu.  24 Eylül 1942'de Türkiye Cumhuriyeti kayıtsız şartsız teslim oldu. 

Fiili olarak imha edilen Türkiye'yi 6 ay sonra Japonya'nın teslimi izledi. Aylarca süren anarşi ve uluslararası anlaşmazlık, yükselen gerilim ile Türk ulusunu parçaladı. Boğazlar'da üs ve serbest geçiş hakkı isteyen SSCB'ye karşı Amerikan hükumeti geri adım atmadı. 1947'de Ruslar Şeyh Said'in sosyalist oğlu Ahmet Fırat'ı Kürdiye Komünist Partisinin başına geçirdi. Başkenti Diyarbakır olarak kabul edilen ufak Kürt Devleti, Moskova destekli naylon olaylar ile gün ve gün Türk kent ve kasabalarını ilhak etti. Kars ve Artvin Yöresi 93 harbi öncesi sınırlara dönerken, bereketli Iğdır ovası ve Ağrı Dağı çevresi Sovyet Ermenistan'ına bağlandı. En sonunda Fırat ve ötesine ulaşan Kürdiye etkisini Moskova Ankara merkezli "yeni" Sosyalist Türkiye'yi ilan ederek son verdi. Diyarbakır ve Ankara arasında ki mütabakatın sonucunu Batı tanımadı. İstanbul merkezli yeni Federal Türk hükumeti "ABD güdümü ve danışmanlığında" 11 Aralık 1947'de kuruldu. 

Yıllar ülkeleri birbirinden farklı kıldı. Batı ve Doğunun gerilimi Sakarya ve Kızılırmak'ta Soğuk Savaş'ı yaşasa da, Federal Türkiye kendisini çabuk toparladı. Çoğu endüstri ve verimli tarım ovaları Federal Türkiye'de kalmıştı. ABD sermayesinin ülkeye akması 1950'li yıllarda "Türk Ekonomik Mucizesini" mümkün kıldı. Katma değer ürünleri dünyaya pazarlayan Federal Batı Türkiye savaş yaralarını hızla onardı. Barı güdümlü siyasi imajı ile yavaş yavaş bağımsızlığına kavuştu. Doğu Sosyalist Türkiye ise varını yoğunu silaha yatırarak Sovyet yardımlarınca muhtaç halde varlığını sürdürdü. Ülke kendisini toparlayamadı, halk senelerce akın akın Batı'ya göç etti. İşsizlik ve düşük yaşam kalitesi karşısında zihinlerinde ki "Batı nefreti" karınlarını doyurmuyordu. Sosyalist Kürdiye ise istikrarlı bir yönetim ortaya koyamadı. 1957'de aşırı sağcı "Hüda hareketi" Batı destekli bir darbe ile ülkede kontrolü sağlasa da, Kızıl Ordu Diyarbakır'a girdi. Kanlı Pazar karşı darbesi ile başkentteki olaylar sertçe bastırılsa da Hüdacılar dağlarda isyana devam etti. Kuzey Irak ve Suriye'de ki kamplardan beslenen Hüda-K bugün bile Kurdiye'nin Doğu Vilayetlerinde ciddi bir terör sorunudur. 

Soğuk Savaş'ın bitişi ve SSCB'nin dağılması ile Doğu Türkiye iyice zayıfladı. Bugün halkının yarısından çoğu açlık sınırında yaşarken, Federal Türkiye özellikle elektronik ve ağır sanayi ürünlerinde dünyanın sayılı üreticilerinden biri olup G-8'in tartışılmaz bir üyesidir.