İkinci Viyana Kuşatması, Viyana Savaşı ya da Türk kaynaklarda bilinen adıyla Viyana Yenilgisi, 14 Temmuz 1683 senesinde Sadrazam Kara Mustafa Paşa komutası altında bulunan 170 bin kişilik Osmanlı ordusunun Viyana önlerine gelip şehri kuşatmasıyla başlamış ve 12 Eylül'de Kahlenberg Dağı'nın yakınlarında cereyan eden Viyana Savaşı ile sona ermiştir.

Kanuni Sultan Süleyman, 1529 senesinde Viyana'yı 300 bin kişilik devasa bir kuvvetle ve 300 ağır topla kuşatmış ancak ardı arkası kesilmeyen yağmur ve kar yağışlarının yanı sıra kuşatma sahasının da giderek çamur yığınına dönüşmesi ve ordunun bataklığa gömülme tehdidi karşısında Macaristan'a çekilmek zorunda kalmıştır. Bu kuşatmaya Kanuni Sultan Süleyman bizzat katılmış ve komuta etmiştir. Onun muzaffer ordusu yenilgiye uğramamış, şehrin bu koşullar altında alınmasının mümkün olmadığının farkına varılması sonucu geri çekilmek zorunda kalmıştır. O dönemde Viyana'nın Osmanlı kuvvetlerince alınamamasının sebepleri üzerine pek çok fikir üretilmiştir. Yeniçerilerin savaşmak istememeleri, Budin Kalesi ele geçirildiği zaman şehrin yağmalanmasına müsaade edilmemesi sonucu yeniçerilerin kuşatmaya gönülsüz gitmeleri, kuşatmanın ilk iki günü günlük, güneşlik iken Eylül'ün son gününden itibaren başlayan ve o tarihe kadar görülmeyen soğukların ve ayazların bir anda baş göstermesi, ardı arkası kesilmeyen şiddetli yağışlar ve özellikle de gece gündüz devam eden yoğun kar yağışları, mühimmat ve yiyecek naklinin imkansız hale gelmesi belli başlı sebepler arasında gösterilmiştir. Osmanlı kuvvetleri geri çekilirken dahi bu seferin bir felakete dönüşmemesi için çamura saplanan ağır topları ve ordu yüklerini savaş alanında bırakmıştır. Bazı tarihçiler Sadrazam ve Serasker İbrahim Paşa'nın devlete ve orduya ihanet ettiğini ileri sürse de bu iddiayı kanıtlayacak hiçbir belge bulunamamıştır.

İlk kuşatmadan bir buçuk asır sonra gerçekleştirilen İkinci Viyana Kuşatması sırasında şehrin savunma durumu daha önceleri Tuna ortalarında alınmış olan bir çok şehir ve kaleye göre daha güçlü değildi.

Doğrusunu isterseniz, İkinci Viyana Seferi'nin Osmanlı Devleti açısından henüz zamanı gelmemiş bir askeri harekat olduğu anlaşılmaktadır. Avusturya yönetimindeki Protestan Macarların Katolik mezhebine girmeye zorlanmaları ve Orta Macar Kralı ve prenslerinin, 1669-70 yıllarındaki görüşmede Katolik mezhebini kabul etmemeleri üzerine Avusturya İmparatoru tarafından öldürülmelerinden sonra öldürülen Orta Macar Kralı'nın oğlu Emeric comte de Toekeli ya da Türk tarihinde bilinen adıyla Tökeli İmre, Avusturyalıların eline geçen yönetimini kurtarmak ve babasının intikamını almak amacıyla Osmanlı İmparatorluğu'na sürekli istekte bulunuyordu. Avusturyalılara baş kaldıran Tökeli İmre, giriştiği kurtarma çalışmalarının sonucunda başarısız olunca Osmanlı İmparatorluğu'ndan yardım istedi. 1681 senesinde Beylerbeyi Hasan Paşa serasker olarak tayin edildi ve Eğri, Temeşvar, Erdel, Eflak ve Boğdan kuvvetlerinin de dahil olduğu 15 bin kişilik bir kuvvetle Avusturya'nın üzerine yürüdü. Planlanan kaleleri kısa sürede ele geçiren Hasan Paşa daha sonra kuvvetleri kendi bölgelerine dağıtarak geri çekildi. Ancak İmparator Birinci Leopold, Türk kuvvetlerinin geri dönmesinden sonra kaybedilen kaleleri yeniden ele geçirdi. Bunun üzerine Sadrazam Kara Mustafa Paşa önce Budin valisi İbrahim Paşa'yı komutan olarak atayıp Tökeli İmre ile beraber Avusturya üzerine gönderdi. Bu birlikler, Orta Macar Krallığını tamamen ele geçirdi ve Tökeli, yılda 40 bin altın haraç vermek şartıyla kral ilan edildi. Avustuyalılar, Orta Macaristan'ı bile savunmaya cesaret edememiş ve daha önceleri Köprülüzade Fazıl Ahmed Paşa'nın sadrazam olduğu yıllarda yapılan 1664 tarihli Vasvar Antlaşması'nın uzatılmasını istemişlerdir. Bu durumda Orta Macar Krallığı'nın o anki durumu dahi Avusturyalılar kabul etmişken Merzifonlu Kara Mustafa Paşa barış süresinin uzatılması yerine Nemçe üzerine sefer yapılmasını tercih etmiş ve bu sefer için padişah IV. Mehmed'in iznini almıştır. Böylece resmen Avusturya'ya savaş ilan edilmiş oldu.

Merzifonlu Kara Mustafa Paşa'nın savaş izni alırken yalnızca Yanık ve Komran kaleleri için izin aldığı, Beç kalesinin seferin dışında tutulduğu ve dolayısıyla padişahın Viyana üzerine bir sefere razı göstermeyeceği, göstermediği açıkça anlaşılmaktadır.

12 Eylül günü Viyana şehrini çevreleyen dağların son çıkış noktası olan Kahlenberg tepesine gelmiş olan Jan Sobieski önderliğindeki haçlı ittifakı ile savaşan Türk ordusu yenilerek düzensizce geri çekilmeye başladı. Savaş alanındaki Osmanlı hazine çadırı, Merzifonlu'nun muazzam çadırı, Avrupa'nın görmeyi hayal bile edemeyeceği değere sahip mücevherli kılıçlar, hançerler, altın ve gümüş kutular ve kaftanlar terk edilmiş, düşman kuvvetlerince yağmalanmıştı.