Özellikle filmin ilk yarısında bende "Joséphine için film çekmişler de fazla laf edilmesin diye muharebe sahnesi sıkıştırmışlar." gibi bir intiba uyanmıştı. İkinci yarıda neyse ki bu gidişat tersine döndü ve bu düşüncem hâlen geçerliliğini bir nebze korusa dahi film daha iyi bir boyuta ulaştı. Hayır, Napolyon'un hayatından kareleri anlatan bu filmde aşk hayatının da detaylarını görmeyi tabii isterim. Fakat Napolyon'un Joséphine ile girdiği tuhaf diyalogların (bilhassa masanın altından süründüğü sahne) bir cümleyle geçiştirilen İtalya seferinden daha çok ekran süresi hak etmesi gibi unsurlar filmin vizyonuyla ilgili beni endişeye sevk ediyor.

Tarihsel gerçekçilik konusunda tarihçilerin ortalığı bu denli velveleye vermesini yersiz buluyorum. Genelde tarihsel filmlerde tarihsel gerçekliklerin sanat adına değiştirilmesinin mübah, hatta bazen gerekli olduğunu anlamıyorlar. Ama Ridley Scott bu filmde tarihçilere mahsus savaş açıp ("Bu yaşanırken orada mıydınız? Olamayacağınıza göre çenenizi kapayın." tarzında parodiden fırlama gibi gözüken açıklamalar yapmıştı) sanatsal zemine dahi oturtmakta güçlük çektiğim değişiklikler yapmış. Bunlardan en rahatsız edici bulduğum Napolyon'un Mısır'ı "Joséphine sizi aldatıyor." haberi üzerine anlık bir öfkeyle terk etmesiydi. Bir de Piramitlere top ateşlemeyi mazur göreyim desem o Memluk askerleri ne öyle?

Olumlu yanlarına gelince muharebe sahneleri güzeldi. Toulon'daki gece baskını, Austerlitz, Borodino ve tabii ki Waterloo gayet iyi çekilmiş. Filmi bütünüyle bir daha izler miyim bilmiyorum ama muharebe sahnelerini ayrıca açıp izlemeye değer. Özellikle Waterloo'yu uzun uzun göstermeleri filmin sonlarından gayet memnun kalmamı sağladı. Yalnız muharebelerde Napolyon'un taktiksel dehasına daha çok değinilmesini dilerdim, filme ismini veren kişiden çok Wellington'ın Waterloo'da uyguladığı taktikleri izledik.

Bu kadar olumsuz yöne rağmen beğendim. Benim beklentim Napolyon'u, "Vive l'empereur" (hoş, çok bekledim ama bir defa bile Fransızca söylemediler; "Long live the emperor!" dediler ki aynı etkiyi yapmıyor bence) diye nidalar atan mavi üniformalı askerleri beyaz perdede görebilmekti ve evet; beklentim karşılandı. Ridley Scott standardına göre aşağıda, vasata göre yukarıda bir iş olmuş.

Napolyon'un fevkalade hayatının bir filmden ziyade kendi başına bir diziyi hak ettiğini düşünüyorum. HBO'nun Rome'u düzeyinde bir Napolyon dizisi çıksa ayıla bayıla izlerdim. Nefesimi tuttum, bekliyorum.