[Bulbadox]

Orhan Veli Kanık - Yalnız Seni Arıyorum
Yapı Kredi Yayınları, s.69-71

19 Temmuz 1947, İstanbul

Sevgili Nahitim,

Mektubuna doğrusu çok üzüldüm. Senden bambaşka bir cevap bekliyordum. Düşünüyorum, düşünüyorum, bir türlü çıkaramıyorum. Acaba kime, ne söylemişim? Sana sormayacağım. Yalnız kendim düşüneceğim. Bununla beraber şu kadarını söylememe müsaade et. Ben aramızdaki münasebet bahsinde etrafa karşı daima senden daha ketum davrandım.  Bu da daima senin vaziyetini düşündüğüm içindi. Hatta bu ketumiyetim zaman zaman seni kızdırdı bile. Zannetme ki kendimi haklı çıkartmak istiyorum. Hayır, sonunda yine kabahatli olduğumu kabul edecek ve af dileyeceğim. Herhangi bir şeyi söylemiş olabilirim. Ama ne seni, ne kendimi, ne de aramızdaki alakayı küçük gösterecek hiçbir şey söylemiş olamam. Çünkü hayatımda seninle benim aramdaki münasebetten daha mühim saydığım, daha mukaddes tanıdığım hiçbir şey olmadı. Bu, ta başlangıcından evvel de böyledir, bugün de. Hatta seninle aramın iyi olmadığı zamanlarda da aynı kutsiyeti muhafaza etti. Belki de söylenmesinde hiçbir mahzur görmediğim, üstelik haksız olarak görmediğim, bir söz şişirilmiş veya değiştirilmiş olabilir. Sen de üzülmekte haklı olabilirsin. Bununla beraber şunu da düşünmeni isterdim: Seninle benim aramı açmaktan başka hiçbir işe yaramayan bu dedikodular niçin sana kadar getiriliyor? İstersen o dedikoduları sana işittirenlere benim şu sözlerimi söyle yahut oku: Bu dünyada bana en yakın insan sensin. Seninle aramda daha namütenahi sır vardır. Bunları ne kimse bilir, ne de tahmin eder. O namütenahi sırdan sır saymadığım bir iki tanesini laf olsun diye kendilerine söylemişsem bu hareketim kendilerinin bana senden daha yakın olduklarına delalet edecek bir sebep değildir. Bildikleri şey bilmediklerinin yanında hiçtir. Onları söylemekle senden bir şey feda ettiğimi sanıyorlarsa aldanıyorlar. Kendilerinden çok şey feda edebilirim, ama senden hiçbir şey feda edemem. Zaten senden bir şey feda etmem demek kendimden feda etmem demektir. Çünkü ben senden ibaretim. Kendi egoizmleri bunu anlamalarına bir parçacık olsun yardım etmiyor mu? Seninle aramdaki münasebetin sana ait bir sırrı başkasına söylememe –ki o başkası benim nazarımda hiçbir vakit senin kadar kıymetli değildir- müsaade etmeyecek kadar kuvvetli olduğunu anlayamayacak derecede aptal bir dostum da bulunmasın. Canım Nahitim, bunlar hakikaten üzücü şeyler. Ama bırakalım hepsini. Duyduklarının neler olduğunu bilmediğim için evet yahut hayır diyemeyeceğim. Ayrıca böyle bir dedikoduya insan ne miktar sıkılır, onu da tahmin edemiyorum. Fakat ne olursa olsun sen, benim yalnız seni düşündüğüme, seni küçük düşürecek bir hareketi bilerek yapmayacağıma inan. Bilerek yapmayacağıma tabiri biraz tuhaf oldu. Ancak mahzuru olmadığına inandığım bir şeyi söyleyebilirim demek istiyorum. Dediğim gibi, benim için yalnız sen varsın. Falancaya yahut filancaya şunu bunu söyleyip söylemediğime inan veya inanma, ama, hiç olmazsa senin için duyduklarıma inan.

Ben senin İstanbul’a gelmenden yavaş yavaş ümidi keser gibi oluyorum. Kayınvalidende kalmanı istemiyorum. Zerrin’de kalırsan niçin hürriyetin tahdit edilecek. Ona seni serbest bırakmalarını söyleyemez misin? Denize girmek, yüzme bilmemek filan gibi şeyler mesele değil. Onun için onların üzerinde durmuyorum. Benim Sarıyer’de olmam cihetine gelince, ondan da bir şey çıkmaz. Kolayca İstanbul’a inebilirim. Ayrıca benim muhitime giremeyeceğinden bahsediyorsun. Benim hiçbir muhitim yok. Binaenaleyh o endişen de yersiz. Sevgili Nahitim, geleceksen gel. Her mektubumda yazdığım gibi sensiz yaşamaya tahammül edemiyorum. Gece gündüz, aklımda fikrimde yalnız sen varsın. Hep seni düşünüyor, her an seni bekliyorum. Yalnız seni sevdiğimden ve yalnız seni seveceğimden başka bir şey düşünme. İyi haberlerini bekler, hasretle gözlerinden öperim sevgilim.

Orhan Veli