[Bulbadox]

Kemal Tahir - Kurt Kanunu
İthaki Yayınları, s.160-162

Paşa Çiftliği’nin Derviş Kâhyası kalın, dokunaklı sesiyle Menâkıpnâme-ı Hacı Bektaş Veli okuyor, hepsi bektaşi olan çiftlik yanaşmaları arasında kaç göç bulunmadığı için, kadın erkek toplanmış, şaşılacak yerlerinde derin derin iç çekip inileyerek dinliyordu.

— “Rivayettir, hazret-i hünkâr Hacı Bektaş Veli Efendimiz kapısında ve hizmetinde Güvenç adlı bir derviş vardı. Epeyce er terbiyesi yemiş kimse idi. Bir gün...”

Abdülkerim, üçüncü defa, açık kapıdan sofaya baktı. Okuyanla dinleyenleri tedirgin tedirgin gözetledi.

Derviş Kâhya, Güvenç Abdal meselesine geçmeden önce, Hayriye’nin kocası Kömüryakıcı’yı ocağa göndermişti. Yarın sabah, ya da en geç öğleye doğru, ocak açılacağından bu gece başında bulunmak, sabaha kadar göz kulak olmak gerekiyordu. Herif gönülsüz kalkmıştı. “Ormana gitmeden karıya bakar mı ola? Kıl kadar erkekliği varsa, kocalık hakkını almadan geçip gidemez...” Hırsla içini çekti. Arada bir dalıyor, sonra okunanı anlamak için kendisini zorluyordu. Güvenç Abdal, Hacı Bektaş’a, “Muhip nedir, mürit ve âşık nedir ve ne demektir?” diye sormuş.

Hacı Bektaş buna doğruca karşılık vereceğine, “Bir sarrafta bin altın nezrimiz var, al getir” diyerek, Güvenç’i, yola çıkarmış... Ne kendisi sarrafın nerde olduğunu söylüyor, ne de Güvenç soruyor. “Hemen emri işittikleyin, cüppesini giydi, eteklerini topladı, hazırların ellerini öptü, yola vurdu...”

Hava domuzuna sıcaktı. Abdülkerim, aralıksız terliyor, içtiği şarap sanki ter olup derisinden fışkırıyordu.

Güvenç Abdal bir günde üç günlük yol gidip Hindistan’ın “Delli” şehrine ulaşmış... “Bir şehir ki, anlatılması mümkün değil... Yüce kalesi içinde, âdemleri sayısının sonu yok... Güvenç’e şaşkınlık elverdi. ‘Hiç ben bu vilayetimizde bu kadar ulu şehir gördüğüm yok ve de ne işittiğim...’ diyerekten...”

Hizmetçi kız, şarap tasını dolaştırırken Abdülkerim saatine baktı. Herif gideli on dakika olmamıştı. Saati kulağına götürdü: “Durmuş mu bu namussuz?” Şıkır şıkır işliyordu. “Herif... Karıyı... Hay Allah belasını versin... Hacı Bektaş’ın da, Güvenç Abdal’ın da... Senden iyi aptal mı olur, kaltaban Abdülkerim?” Elini yüzünden geçirdi.

“Dahi, Güvenç Abdal şehre girdi, sokak be sokak giderek pazara yetişti. İçinde gezerek şehrin bedestanına uğradı. O yana bu yana baktı. Geçip gidedururken karşıda gördü bir sarraf oturur...”

Abdülkerim sigara yaktı. Sakalını kaşıdı hırslı hırslı... Bir türlü alışamamıştı bu cenabete... Karıya yanaşıp toptancı Şaban’nın öğüdüne uyarak “hamlesini sınamaması” belki de bu sakalın yüzündendi.

Derviş Kâhya kalın sesiyle okuyordu. Meğer Hacı Bektaş Veli hünkâra bin lira nezreden sarraf bu sarrafmış... Bir gün gemide giderken fırtınaya tutulmuş, candan umut kesilince erenlere bin altın adamış... Hacı Bektaş hünkâr yetişip gemiyi kurtarmış... Sarraf, Güvenç Abdal’a bin altın adadığından başka, Hacı Bektaş fukaraları için bin altın sadaka, Güvenç’e de bin altın yolluk veriyor. “Güvenç Abdal ol üç bin altını bir keseye koyup koynuna saldı. Erenlerin hizmetini bitirdi. Sarrafla vedalaşıp şehir içinde giderken apansız bir cumbaya gözü takıldı. Gördü kim ol çardağın penceresine ay yüzlü bir güzel kız durur. Görmesiyle Güvenç’in aklı başından gitti. Bin can ile vurulup tutuldu. Gözünü ayıramadı. Üç gün üç gece, yemedi içmedi, uyumadı, ayakta durup pencereye baktı. Kız büyük bir tüccann kızıydı. Dile düşeceğinden korkup cariyesini yolladı. Cariye dedi: “Hey derviş, üç gün üç gecedir bu pencereye bakıp hayran olmuşsun! Yoluna gitmezsin! İmdi ol umduğun ol murat sana elvermez. Onun gibi varlıklı yer kızını avlayayım diyen kimsenin pulu altını gerektir ki, isteğine yol bula...” Güvenç Abdal bunu duymasıyla... “Vay! altınıma n’oldu?” diye çalınıp, üç bin altını çıkarıp, şıkırdatıp göstermesiyle... Kız razı olup, Güvenç’i gizlice içeri alıp...”

Abdülkerim, sanki böyle bir söz bekliyormuş gibi kuşağının altındaki Parabellum’u yoklayıp hemen kalktı, sessizce çıktı.

Koca köpek gölgeden hızla fırlamış, tanıyınca inleyerek yatmaya dönmüştü.

Sıcak temmuz gecesi, yıldız alacasıyla enikonu aydınlıktı. Bu aydınlıkta, sise benzer garip bir dalgalanma, yaprak hışırtısına benzer bir sürtünme vardı.

Abdülkerim binalardan uzaklaşınca omzu üstünden geldiği yönü kolladı. Yalnız Meâkıpnâme okunan odada ışık yanıyordu. Kara Kemal Bey’in penceresi karanlıktı. “Belki uyumuştur. Uyanır sabaha karşı...” Kibar adamdı, Kemal Abisi... Uyandırmamak için öksürürken mendili ağzına tutuyor, kibriti gayet yavaş çakıyordu. “Rahatsız eder adamı kibarlığı... Bunaltır!”