[onaz]

Çanakkale, Kurtuluş, Katalon, Malazgirt, Mohaç, Preveze, İstanbul'un Fethi... vs. zafere neresinden bakıldığıyla alakalıdır. Ben bunların hiç birini en büyük zaferimiz olarak görmüyorum. Niye mi?

Zafer zaten büyüktür diyerek bir klişeyi devam ettireyim. Fakat zaferden kasıt nedir? Her zafer zamanı gelince bir yenilgiye dönüşür, yenilgilerin de zafere dönüşebileceği gibi. Bence mesele günü kazanmak değil yarınlara sahip olmaktır. Asıl önemli olan da budur zaten. Daima yarınları kazanmak gerekir. Lakin kalleş ve alçakça değil. Mert ve dürüstçe kazanmak lazım. Mazluma zulümle değil, onların elini tutarak kazanmak, çalışmak ve daha çok çalışmak gerekir. Aksi halde elinde tuttuğun o şey gün gelir elinde ısınır ısınır ve yakmaya başlar. Bir devletin gücü; ordusu, silahı, şirketleri ya da sahip olduğu altınla değil. İnsanıyla, mayasıyla ve idealleriyle ölçülür.

Selçuklular 3 yüzyıl Osmanlılar 6 yüzyıl, toplamda 9 yüzyıldır yaşadığımız anadolu topraklarında ve ötesinde mevcudiyetimiz ve karakterimizle var olmadık mı? Kimi zaman kılıcımız kınından çıktı kimi zaman da kınında paslandı. O yüzdendir ki benim gayem elimin değdiği zatı paslanmaktan kurtarmaktır. Cevheri, cevher olduğuna inandırmaktır. Türk, kürt, laz, çerkez uyruğu ne olursa olsun kendine sahip çıkmasıdır. Yitip gitmemesidir.

Kimi zaman..

Kadın vardır yiğit doğurur, oymağı devlet eder.
Kadın vardır it doğurur, memlekete dert eder.

..Bu üstteki Türk atasözünü defalarca tecrübe etsek de ayağa kalktığımızda aynaya bakacak yüzümüz oldu. İşte bu en büyük zaferimizdir. İşte bu asıl olandır. İşte bu rüyadır. Uyandırmayınız, çalışınız ve sınırlarınızı aşınız.