[uçan erişte]

Stratejiden stratejiye fark var.
Benim için az biraz makyajlanmış Excel çalışma tablosundan farksız bir oyun Europa Universalis.
Zaten tüm gün işte ofis programlarına maruz kalıyorum. Eve gelip canım oyun çektiğinde en son bakacağım şey bu oluyor hâliyle.
Görsellik önemli, katılıyorum. Hâlâ oynadığım Medieval 1 misal. İlkel denilebilecek sıra tabanlı strateji olsa da son derece etkileyici grafikleri var.
E zaman akmalı simülasyonlu tarzda Knights of Honor var misal. Bu da çağdışı kalmış olsa da olağanüstü grafikleriyle bağımlılık yapıcı bir oyun.
E çağımızın üç boyutlu civcivli grafiklerinden olmadığı için yine gençlerce tercih edilmiyor.

Nedir? Fazla hesap-kitap yaptırmasın. Gereksiz ayrıntılara boğmasın. Görüntü olsun mümkünse. Ses olsun mümkünse.
Seçtiğim zaman "Yeş milord?" desin, oduna yolladığımda "Dritomos." desin, anladığında "Wakarimaşta" desin, yürüttüğümde "Ah, on the road again..." desin, yaralandığında "Yaralıyım, kıpırdayamıyorum!" desin, düşmana dokunduğumda "Talk is cheap, come face me!" saldırttığımda "Hücuum!", öldürme emri verdiğimde "Death-god has given me your name" desin.
Sadece görüntü değil sesle de etkileşimli bir şekilde beni çeksin içine.

Evet, bugünlük de Paradox'a kin kusma görevimizi getirdikten sonra konuya geri döneyim.
Konuda söylenen birkaç noktaya katılıyorum. Strateji oyunları eskiden daha yaygındı. Dolayısıyla benim de gözlemlediğim, daha çok akranlarım gibi 35+ kişilerde eskiye özlem tadında oynanıyor.
Age of, Warcraft ve Total War oynamış olan tanıdığım bir çok kadın var. Orta okul zamanlarında daha fazlaydılar. Zaman içinde öncelikleri değişti ve şimdi bırak Total War'u pek oyun oynamaz hâle geldiler. Warhammer sayesinde Total War ile tanışan başka bir grup da var. Yine de erkeklerle yarışacak seviyeye geleceğini sanmam. Çünkü stratejinin altın çağında bile azınlıktaydık.