[HakaniyeLehçesi]

Menim bu dünyayla bir alverim var

aldığım-verdiyim nefesdi-nefes.

Daha özge bazar açan deyilem

ölünce bu alver mene besdi-bes.

Aldım nefesimi quş dimdiyinden

Ocak tütsüsünden,

Çiçek iyinden.

Üzüme çırpılan yağışa-qara,

küleklere verdim öz nefesimi.

Nefesim toxundu gül dodaqlara,

aldı neçe-neçe qız nefesimi.

Canavar ağzından keçdi nefesim,

İlan boğazından keçdi nefesim.

İlahi, ne yaman eli açıqsan,

bir quru nefesi az bildin mene.

Yarpaqladı, çiçekledi nefesim,

İlahi, dil verdin, söz verdin mene.

Sözler nefesimi derdi, apardı,

Sevinci apardı,

Derdi apardı.

Çiçeyi, yarpağı sovulup geden

bir ağaç kimiyem bu yer üzünde.

Hele ki qorxmuram son nefesimden,

hele ki diriyem bu yer üzünde.

Amma uzaq deyil ölüm xeberim

dünyanın havası çirklenir, Allah.

Dözmür bu havaya şair üreyi

şairler azalır, tükenir, Allah.

Artır canımın da hirsi-acısı,

bir az çirk qarışır her nefesime.

Yavaş-yavaş dünyanın çirki çıxır,

bu şe'rime-sözüme.

...İnsana, heyvana, her neye desen

sen nefes vermisen axı, İlahi.

Qoyma, bu dünyanın çirki, deyesen,

senin nefesine çıxır, İlahi.

Sen göyde, men yerde-

düşürük heyden,

Sen göyde, men yerde-

tek qalmışıq, tek.

Son şair boğulub ölende,

göyden

Ölü Allah düşecek...

Şâir: Ramiz Rövşen