[Attila the Hun]

Inrea

O gün güneş gülmeyi unutmuştu sanki. Somurtan yüzünü göstermemek için bulutların arkasına saklanmıştı. Civar köylerden pek farkı olmayan bir balıkçı köyünde sabahleyin horozlar öttüğünde, bunun son ötüşleri olacağını kimse bilmiyordu. Kendi hâlindeki dürüst balıkçılarla ailelerini barındıran bu köy, iki düşman ordunun muharebe alanında kalmak gibi bir talihsizliğe kurban gitti. Savaşı tetikleyen olay basit bir sınır çatışmasıydı. Birbiriyle aşağı yukarı aynı güce sahip iki krallık yine birbirlerinin savaşma isteğini tüketene kadar sayısız hayatın yitirilmesine sebep olacaktı.

Bu taraflardan birinde bir asker olan Inrea yer alıyordu. Hasımlarının canını alırken yüzündeki tek bir kasın bile oynamadığı söylenirdi, ne kadar soğukkanlı olduğunu varın siz tahmin edin. Muharebe başladıktan sonra her zamanki gibi elinden eksik etmediği baltasını savurarak nice kelleleri gövdelerden ayırıyor, düşmanlarını en iyi ihtimalle hayat boyu sakat bırakıyordu. Baltasıyla henüz kopardığı bir başı ayağıyla ittirdikten sonra düşmanın ricat borusunun acı acı öttüğünü duydu. Koca bir ordudan geriye kalanlar -ki doğrusunu isterseniz bu kalıntılara ordu demeye bin şahit isterdi- ağır yaralıları oracıkta bırakarak kaçıyordu.

Mağlup orduya ait son birlikler de bölgeyi terk ettiğinde köyden çığlıklar yükselmeye başladı. Muzaffer bir ordu, zaferin verdiği sarhoşlukla önüne gelen değerli sayılabilecek malı yağmalayan ve buna mâni olan herkesi kılıçtan geçiren haydutlara dönüverdi. Subayların bu deliliği durdurmak için herhangi bir çaba göstermemesi, bu fena harekete üst komuta tarafından da göz yumulduğunu gösteriyor. Sebebi belki de generalin (ne sandınız, kralın ordusunun başında sefere çıkacağını mı?) bu kanlı savaşın sonucunu belirleyen muharebeyi kazanan askerlerini bir şekilde ödüllendirmek istemesiydi.

Her neyse, biz Inrea'nın hikâyesine dönelim. Çığırından çıkmış asker kalabalığını takip eden Inrea, kendini köyü teslim almış kaosun ortasında buldu. Kafasını kaldırıp baktığı her yerde başka bir fenalık işleniyordu. Bu işlenenleri yazmaya kalkan yazarın kalemi kırılır, mürekkebi dökülür. Şu kadarını söyleyebiliriz ki o gün köylüler, askerlere kendilerini öldürmeleri için yalvaracak kadar çaresiz kaldı. Bu manzara, daha evvel bir ordunun masum köylüleri kılıçtan geçirerek kutlama yaptığına bu kadar yakından tanıklık etmeyen Inrea'yı derinden sarstı. Bunun sebebi salt merhamet duygusu değildi. Acıyla dolu bağırışmaların arasında âdeta donup kalmıştı, tek görebildiği şey etrafında fırıldak gibi dönen karaltılardı.

Maddi âlemle bağını tekrar kurabildiğinde bir kadının yalvarışlarını duyarak sesin geldiği yere istemsizce koşmaya başladı. Ordusundan bir asker, kılıcını küçük bir kıza doğrultuyordu. Biraz önce duyduğu sesler, kızın annesi olduğunu tahmin ettiği kadından geliyordu. Zihninde uyanan hatıraların etkisiyle arkasını dönüp elleriyle yüzünü kapattı ve diz çöktü.

Yine gayet güneşli geçen bir yaz mevsiminde, hiçbir neden yokken griye bürünen gökyüzünü hayretle izlerken yaşadığı köyün nöbetçilerinin bağırışlarını duymuştu: "Saldırganlar!". Çok geçmeden nöbetçilerin sesleri kesildi ve nereden geldiği meçhul bir ordu köyün her yerine girdi... "Anne, anne!"

Zihninde yankılanan bu çığlık, kadının çocuğu olduğunu tahmin ettiği küçük kızın çığlıklarıyla birleşti. Artık hiçbir şey düşünemiyordu, kulakları birdenbire duymaz olmuştu. Son gücüyle dizlerinden destek alarak ayağa kalktı ve sakinleri kılıçtan geçirilmiş evlerin duvarlarına tutunarak kana boyanmış sokakları aşıp kendini köyün dışına attı. Ateşe verilmiş evlerden yükselen dumanlar oraya kadar gelip onu rahatsız ediyordu. Bu kıyımdan can havliyle kaçan bir ata tutunup olay muharebe alanından dörtnala uzaklaştı.

Günleri herkesten uzakta, düşünceleriyle baş başa geçiyordu. Geçmişteki kötü anılarının üzerine bir de yeni yaşadığı bu travma eklenmişti, kâbusları öyle rahatsız edici duruma gelmişti ki uyumak istemiyordu. "Soğukkanlı" Inrea'dan geriye ne kalmıştı? Acılı geçmişini geride bıraktığını sanıyordu ama aklında fırtına gibi esen düşünceler hiç de böyle demiyordu. Yıllardır hafızasının kuytu bir köşesine hapsetmeye çalıştığı hatıraları, onları içeri tıkmaya çalışan muhafızları çiğneyip geçmişti sanki. O uğursuz günde, o zavallı köyde yaşanan katliamı izlemek buna neden olmuştu.

Birkaç ay düşüncelerinin içinde yüzdükten sonra yalnız geçirdiği günleri, kimden geldiğini bilmediği bir mektup böldü. Aniden önünde beliren mektubu -mektubun az önce orada olmadığına yemin edebilirdi- fazla umursamadı ancak kamp yaptığı ormana ertesi gün çöken yoğun bir siste biraz yürüdükten sonra geçen gün aldığı mektup aklına geldi. Ansızın yanında 4 kişi olduğunu fark etti ve kendini daha sonra Barovya olduğunu öğreneceği bir yerde buldu. Ekip arkadaşlarıyla kısa sürede kaynaştı ve birlikte bu tekinsiz topraklarda yolculuk ettiler. Ne yazık ki birlikte yaptıkları yolculuk pek uzun sürmedi, 4 arkadaşı da karşılarına çıkan yaratıklar tarafından öldürüldü ve ne yaparsa yapsın onları kurtaramadı. Mektupta davet edildiği yere tek başına gitmek akıllıca olmazdı, hem bir süredir bunun bir tuzak olduğunu düşünüyor ama arkadaşlarına bir şey söylemiyordu. Bir kez daha mektubu almadan önce yaşadığı çaresizliğe düşmüştü.

Barovya'nın tehlikeli yollarındaki gezintisi onu Vallaki adlı bir şehre götürdü. Kalabileceği bir yer ararken Vallaki'deki bir hana rastladı. Hana oturup içkisini yudumluyor ve etrafındaki müşterilere kulak kabartıyordu. Hanın kapısından buralara ait olmadığı açıkça belli olan 3 kişinin girdiğini gördü...