[HakaniyeLehçesi]

Gece, Leyla’yı ayın on dördü,
Koyda tenha yıkanırken gördü.
“Kız vücudun ne güzel böyle açık!
Kız yakından göreyim sahile çık!”
Baktı etrafına ürkek, ürkek
Dedi: “Tenhada bu ses nolsa gerek?”
“Kız vücudun sarı güller gibi ter!
Çık sudan kendini üryan göster!”
Aranırken ayın ölgün sesini,
Soğuk ay öptü beyaz ensesini.
Sardı her uzvunu bir ince sızı;
Bu öpüş gül gibi soldurdu kızı.
Soldu, günden güne sessiz, soldu!
Dediler hep: “Kıza bir hal oldu!”
Ta içindendi gelen hıçkırığı,
Kalbinin vardı derin bir kırığı.
Yattı, bir ses duyuyormuş gibi lal.
Yattı, aylarca devam etti bu hal.
Sindi simasına akşam hüznü,
Böyle, yastıkda görenler yüzünü,
Avuturlarken uzun sözlerle,
O susup baktı derin gözlerle.
Evi rüzgâr gibi bir sır gezdi,
Herkes endişeli bir şey sezdi.
Bir sabah söyledi son sözlerini,
Yumdu dünyaya ela gözlerini:
Koptu evden acı bir vaveyla,
Odalar inledi: “Leyla! Leyla!”
Geldi köy kızları, el bağladılar…
Diz çöküp ağladılar, ağladılar!

Nice günler bu şeametli ölüm,
Oldu çok kimseye bir gizli düğüm:
Nice günler bakarak dalgalara,
Dediler: “Uğradı Leyla nazara!”


Şair: Yahya Kemâl Beyatlı
Şiir: Ağıt
Özellikle bazı kısımları kalın puntoyla belirtiyorum ki muazzam olduğuna dikkat çekerim. Şiirin kendisi harika zaten ama o dizeler, şiiri nirvanaya ulaştırmış.
Şiiri İsmet Özel'in sesiyle dinleyelim.